Wat was

Terug | Vorige | Volgende

6 februari 2004

Vrijdag 6 februari is de GB bij PlaatsMaken, Emmastraat 73. Annegien Lange komt een presentatie geven, waarvan ik een samenvatting mee stuur. Annegien Lange werkt sinds 1 februari 2001 als beleidsmedewerker bij Centrum Maliebaan, Utrecht.

Haar aandachtsgebied betreft de sociale verslavingszorg. Gelijktijdig werkt zij als trajectbegeleider GAVO: Geïntegreerde Aanpak Verslavingsproblematiek en Overlast.

In het jaar daarvoor heeft zij een inventariserend onderzoek naar de knelpunten bij het GAVO gedaan en als preventiewerker gewerkt bij De Grift en later bij Centrum Maliebaan.

Tijdens haar verhaal kunnen er vragen gesteld worden. Ik hoop jullie 6 februari te zien anders graag bericht.

Groet July

De samenvatting

Zorg op straat
- Een casus -

Annegien Lange, trajectbegeleider GAVO, Centrum Maliebaan Utrecht

Moeten we de maatschappij tegen de verslaafde beschermen of andersom? Aan de hand van een casus wordt de problematiek rondom verslaafde veelplegers geschetst. De succesvolle GAVO (Geïntegreerde Aanpak Verslavingsproblematiek en Overlast)-aanpak laat zien dat door het bieden van zorg op maat de overlast drastisch afneemt. Daarnaast verbetert door de hand-in-hand begeleiding van de trajectbegeleider, de kwaliteit van leven van de kwetsbare, vaak dakloze verslaafden.

Herman is een langdurig verslaafde, dakloze man die in Utrecht de politie tot wanhoop drijft door het jatten van fietsen, wieldoppen en zelfs bloemen. Het is niet mogelijk om hem aan te spreken op dit gedrag omdat hij onder invloed is of zich niet meer kan herinneren ooit een strafbaar feit te hebben gepleegd. Ook voor justitie zijn de zaken te klein om ze in een daadwerkelijke straf om te zetten.

Het is een ieder duidelijk dat er een oplossing moet komen omdat Herman meer dood dan levend door de straten zwerft. Justitie denkt aan afkicken middels dwang door middel van een SOV (Strafrechtelijke Opvang Verslaafden)- maatregel omdat drang niet effectief blijkt te zijn. De verschillende zorg- en hulpverlening en Herman zelf zijn van mening dat passende zorg een beter alternatief is.

Na heel veel gezamenlijke inspanning lukt het in maart 2003 om een plekje in de 24-uurswoonvoorziening 'hostel De Hoek' te bemachtigen. Al snel gaat het wonderbaarlijk goed met Herman en lukt het hem om zijn verslaving te stabiliseren. De man, in een jongensachtige ingerichte kamer met FC Utrecht aan de muren, staat in schril contrast met de op overleven gerichte man die op straat lag. Hij is gestopt met het gebruik van heroïne en gebruikt alleen nog cocaïne wanneer hij geld heeft. Naast methadon krijgt Herman medicatie voor zijn overige psychische problemen; worden zijn schulden in kaart gebracht en afgelost; en er naar een dagbesteding toegewerkt. Ook heeft hij weer contact met zijn ouders. Langzaam aan wordt Herman weer een beetje mens en vertelt hij over zijn toekomstdromen. Wel zijn er de nodige tegenslagen. Op dit moment wordt gekeken hoe verder te gaan.

Kortom, een levendige presentatie met foto's waarin Herman zijn verhaal vertelt. Ook wordt vanuit de optiek van de trajectbegeleiding geschetst hoe in de alledaagse praktijk wordt omgegaan met langdurig verslaafden. Het spanningsveld tussen de zorg die het individu behoeft enerzijds en de maatschappij die vraagt om ingrijpen anderzijds, komt hierin duidelijk naar voren.